James - Hey Ma
1. Bubbles / 2. Hey Ma / 3. Waterfall / 4. Oh My Heart / 5. Boom Boom / 6. Semaphore / 7. Upside / 8. Whiteboy / 9. 72 / 10. Of Monsters And Heroes And Men / 11. I Wanna Go Home
Mercury Records / 7 April 2008
Είναι 1994. Οι James έχουν κυκλοφορήσει τον απόγονο δίσκο του Laid. Εγώ, μάλλον σε κάποιο μάθημα της 3ης Δημοτικού, και το Wah Wah - ο απόγονος που λέγαμε - ακούγεται από τα ηχεία του καθιστικού συχνά πυκνά στο σπίτι. Θυμάμαι τις νότες κάποιων κομματιών να μου τραβάνε την προσοχή για κάποια δευτερόλεπτα. Πολύ μικρός για να δώσω σημασία. Από τότε κάθε τραγούδι του δίσκου μου θυμίζει κάτι από εκείνη την εποχή (όχι και πολλή μακρινή). Ξεκαθαρίζοντας λοιπόν την σχέση μου με το Wah Wah και την πιο “techno” (σε πολλά εισαγωγικά) εικόνα που έχω για τους James, παρακάτω δεν θα μπορέσω να είμαι απόλυτα ακριβοδίκαιος.
Με γύρω στα 20 χρόνια πορείας, 10 κυκλοφορίες στούντιο άλμπουμ (εκ των οποίων, τρία τα θεωρώ τουλάχιστον “άλμπουμ σταθμούς”), σημαντικές support εμφανίσεις από τα πρώτα τους βήματα (αφού αλλάξουν το απαίσιο Gavan που είχαν ως όνομα) με τους Fall και τους Smiths, έναν ενθουσιασμένο μαζί τους Brian Eno που αναλαμβάνει κάποιες παραγωγές , #2 στην Μ.Βρετανία με τα Gold Mother (1992) και Seven (1993), και έναν Cobain να τους support-άρει το 1991, θα περίμενε κανείς, που ίσως να τους γνώριζε τώρα εν ετη 2008, ένα τουλάχιστον καλό “Hey Ma”.
Το «γνωστό» παλιό cd-player της βιβλιοθήκης παίρνει μπρος και καταπίνει το δισκάκι που βρισκόταν πίσω από το λογοκριμένο εξώφυλλο με τον μπόμπιρα και το πιστόλι. “Bubbles” το εισαγωγικό τραγούδι και η εντυπωσιακή φωνή του Tim Booth ακούγεται ακόμα κρυστάλλινη, ενώ η τρομπέτα δείχνει πως θα παίξει τον ρόλο της και σε αυτόν το δίσκο των James. Aθροιστικά όμως κάτι λείπει! Το ομώνυμο τραγούδι που ακολούθει σου ομολογώ πως, μία με τον αντιμιλιταριστικό του στίχο (ναι, έπεσα στην παγίδα), και μία με την τσαμπουκαλεμένη ακουστική κιθάρα, σε κρατάει να το ακούσεις. Στο “Waterfall”, ενώ δεν είναι το χειρότερο τραγούδι του άλμπουμ, αυτά που μου έκαναν εντύπωση, είναι η εισαγωγή η οποία θυμίζει κάτι απο Blur (αυτο το κάτι είναι η εισαγωγή του Song2), και ο έντονα συνειδητοποιημενος στίχος του. Το “Oh my Heart” κτισμένο σε μία πολλή συναισθηματική alternative μελωδία κιθάρας και φωνής, μαζί με τα 20 δευτερόλεπτα 2:30-2:50 είναι το πρώτο που με ικανοποίει από κιθαριστικής άποψης. Το “Boom Boom” μάλλον θα αφήσει και εσένα αδιάφορο, το “Semaphore” -εκτός απροόπτου - επίσης, ενώ με το έβδομο “Upside down” θα βάζεις τον μικρό σου αδερφό να το γυρνάει κάθε φορά στο refrain.Το “white boy” ένα βαβουροειδές σε κάποια σημεία τραγούδι ίσως να σε κουράσει (βαβούρα όχι όπως πολύ σωστά την όριζαν οι Sonic Youth). Tο τρίτο από το τέλος “72” ως απο μηχανής θεός σώζει όσο μπορεί την κατάσταση με την συνεχώς φορτισμένη ατμόσφαιρά του και τα ξεσπάσματα στα οποία αυτή οδηγεί. Το Hey Ma κλείνει πολύ όμορφα με τα “Of monsters, heroes and men” και “I want to go home” στο γνωστό απαλό ύφος των James.
Το cd-player έχει κλείσει και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αμφισβητήσουμε όλους όσους έλεγαν πως οι James επέστρεψαν με ένα καινούριο διαμάντι! Παρ’ όλ’ αυτά το καλοκαίρι σίγουρα θα πάμε να τους δούμε live, και ίσως μας εντυπωσιάσουν με τον τρόπο που θα ερμηνεύσουν τα καινούρια τους τραγούδια!postwave.gr
Άγγελος Κουκλάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου