Μια μέρα μετά τη νίκη της Manchester United επί της Chelsea στο Champions League τηλεφώνησα στον Jim Glennie, μπασίστα των James, σκεπτόμενη ότι θα είναι σε καλή διάθεση. Σύντομα όμως μου αποκάλυψε πως είναι οπαδός της Manchester City, και πως στο εν λόγω αγώνα υποστήριζε την Chelsea. Παρόλα αυτά, η συζήτηση κύλησε ιδιαίτερα ευχάριστα ακόμα κι όταν τον ρώτησα για την αντίδραση που προκάλεσε το εξώφυλλο του νέου τους album, Hey Ma. Όλα αυτά, λίγες μέρες πριν την έλευση των James στο φετινό Ejekt festival…
Πώς νιώθετε που έρχεστε ξανά στην Ελλάδα, μια χώρα όπου έχετε φανατικό κοινό;
«Είμαστε πολύ χαρούμενοι. Έχουμε περάσει καταπληκτικά στις ζωντανές μας εμφανίσεις εκεί. Έχουμε τόσο φανατικό κοινό που είναι απίστευτο. Ο κόσμος έρχεται στις συναυλίες, τα albums πάνε καλά, νιώθουμε ότι συνδεόμαστε με τους Έλληνες και πραγματικά ανυπομονούμε. Φέτος σκοπεύουμε να έρθουμε πιο νωρίς, για να τριγυρίσουμε, να διασκεδάσουμε, να δούμε και να εξερευνήσουμε την πόλη».
Σου αρέσει, με άλλα λόγια, να κάνετε περιοδεία ή είναι λίγο κουραστικό;
«Μου αρέσει πολύ να είμαι σε περιοδεία. Είναι, βέβαια, κουραστικό, πρέπει να προσέχεις τον εαυτό σου, να κοιμάσαι καλά, να τρως σωστά για να μπορείς μετά να συνεχίζεις. Ωστόσο το λατρεύω. Οι James είναι μια μπάντα που λατρεύει τα live και είναι καλοί στις ζωντανές εμφανίσεις, στο να συνδέονται με το κοινό. Και φυσικά live και tour σημαίνουν ένταση, ενθουσιασμό και αδρεναλίνη».
Κάποτε είχα κάνει μία συνέντευξη με τον Tim Booth, όπου μου είπε πως οι James ήταν σαν μια δυσλειτουργική οικογένεια. Πώς γίνεται μια δυσλειτουργική οικογένεια να βγάλει έναν τόσο καλό δίσκο;
«(Γέλια!) Τώρα τα πάμε πολύ καλά! Στο παρελθόν, όταν διαλυθήκαμε, το 2001 ήμασταν όντως μια δυσλειτουργική οικογένεια. Υπήρχε ένταση στη μπάντα, όταν είσαι συνέχεια με τους ίδιους ανθρώπους επέρχεται τριβή. Επίσης, είμαστε πολύ παθιασμένοι με αυτό που κάνουμε και αυτό προκαλούσε έξτρα ένταση. Τώρα, μετά από 6-7 χρόνια, είμαστε πιο θετικοί. Μεγαλώσαμε, ωριμάσαμε, και αυτό βγαίνει και στον δίσκο. Θέλαμε να κάνουμε έναν καλό δίσκο, γιατί στη φάση που είμαστε ο κόσμος θα περίμενε ότι θα κάναμε ένα album για να βγούμε από την υποχρέωση. Υπήρχαν στιγμές που τσακωνόμασταν, αλλά ο λόγος που υπάρχουμε τόσο καιρό είναι ότι ξέρουμε ότι δεν τρέχει και τίποτα αν τσακωθείς. Είναι λίγο σαν γάμος: μαλώνεις, αλλά δεν το κάνεις πολύ μεγάλο θέμα».
Πώς σου φάνηκε η αντίδραση που προκάλεσε το εξώφυλλο του Hey Ma;
«Ανόητη. Η ιδέα ήταν να έχει αντιπολεμικό μήνυμα και να κριτικάρουμε την επικρατούσα κουλτούρα των όπλων τη Αμερικής, την ανευθυνότητα του να σηκώνεις ένα όπλο χωρίς να σκεφτείς τις συνέπειες, όπως κάνει ο Τζορτζ Μπους στο Ιράκ. Το album περιέχει και μερικά αντιπολεμικά τραγούδια αλλά παρόλα αυτά προκάλεσε αντιδράσεις. Οι διαφημιστικές εταιρίες το θεώρησαν σοκαριστικό. Με εξέπληξε αν σκεφτείς τη βία στις ταινίες και τα νέα στις εφημερίδες».
Ε, είναι λίγο υποκριτικό…
«Τελείως! Δεν δοξοποιούμε την κουλτούρα των όπλων, δεν βγήκαμε στο εξώφυλλο ως τίποτε gangsters που κρατάνε όπλα, ήταν μια αντιπολεμική δήλωση και πάλι απαγορεύτηκε».
Ως James ξεκινήσατε αρκετά διαφορετικά. Είναι αναπόφευκτο να σε κερδίσει η pop μουσική τελικά;
«Δεν ξέρω καθόλου γι’ αυτό! Ήμασταν πιο «αιχμηροί», αλλά σαν μουσικός προοδεύεις και εξερευνάς καινούργια πράγματα. Κάνουμε ακόμα πράγματα με αιχμή, πάντα θέλουμε να προχωράμε και προοδεύουμε. Αυτό πιστεύω ότι είναι αναπόφευκτο».
Πώς σας φαίνεται η σημερινή μουσική; Ασχολείστε καθόλου;
«Ναι, ασχολούμαστε πολύ και βγαίνει απίστευτη μουσική από τη Βρετανία, το Μάντσεστερ, την Aμερική. Υπάρχει ένα έντονο ενδιαφέρον και ένα πολύ υγιές κλίμα. Κάναμε πολλά φεστιβάλ, γνωρίσαμε καταπληκτικές μπάντες που δεν ξέραμε και παίξαμε μπροστά σε καινούργιο κοινό. Μου αρέσουν πολύ οι Arcade Fire, οι Clinic, οι Radiohead».
Περίγραψέ μου με τρεις λέξεις τη μουσική σας.
«Παθιασμένη, απρόβλεπτη, συναρπαστική!».
