Review : James - Hey ma

Παρουσιάζουμε ένα ακόμη review για το hey ma.

Oι James μοιάζουν να μην έφυγαν ποτέ. Η δουλειά αυτή πλημμυρίζει από φρεσκάδα και ενέργεια και η μπάντα που αγαπήθηκε όσο λίγες στην Βρετανία, βάζει όλο της το είναι στα νέα κομμάτια.
Κλασσικές James μελωδίες με ουσιώδεις στίχους και δυνατές στιγμές, απαρτίζουν το Ηey Μa, που φωνάζει από νεύρο και ενίοτε τσακίζει με την αιχμηρή στιχουργική του άποψη.
Οι James τα έχουν βάλει με πολλούς και πολλά και αυτό είναι εμφανές σε ολόκληρο το άλμπουμ, από το επίμαχο εξώφυλλο μέχρι την μουσική τους. Παράλληλα όμως υπάρχουν και οι πιο smooth στιγμές, όπως στο Bubbles, ένα κομμάτι που θυμίζει τις πρώιμες εποχές του γκρουπ. Ο Τιμ Μπουθ δεν φαίνεται να το έχει χάσει καθόλου, αφού έχει συγκλονιστικές ερμηνείες, ιδιαίτερα στο ομώνυμο Hey Ma.

Protasis_GR

CD Reviews: James - Hey Ma

James - Hey Ma

1. Bubbles / 2. Hey Ma / 3. Waterfall / 4. Oh My Heart / 5. Boom Boom / 6. Semaphore / 7. Upside / 8. Whiteboy / 9. 72 / 10. Of Monsters And Heroes And Men / 11. I Wanna Go Home

Mercury Records / 7 April 2008

Είναι 1994. Οι James έχουν κυκλοφορήσει τον απόγονο δίσκο του Laid. Εγώ, μάλλον σε κάποιο μάθημα της 3^ης Δημοτικού, και το Wah Wah - ο απόγονος που λέγαμε - ακούγεται από τα ηχεία του καθιστικού συχνά πυκνά στο σπίτι. Θυμάμαι τις νότες κάποιων κομματιών να μου τραβάνε την προσοχή για κάποια δευτερόλεπτα. Πολύ μικρός για να δώσω σημασία. Από τότε κάθε τραγούδι του δίσκου μου θυμίζει κάτι από εκείνη την εποχή (όχι και πολλή μακρινή). Ξεκαθαρίζοντας λοιπόν την σχέση μου με το Wah Wah και την πιο “techno” (σε πολλά εισαγωγικά) εικόνα που έχω για τους James, παρακάτω δεν θα μπορέσω να είμαι απόλυτα ακριβοδίκαιος.

Με γύρω στα 20 χρόνια πορείας, 10 κυκλοφορίες στούντιο άλμπουμ (εκ των οποίων, τρία τα θεωρώ τουλάχιστον “άλμπουμ σταθμούς”), σημαντικές support εμφανίσεις από τα πρώτα τους βήματα (αφού αλλάξουν το απαίσιο Gavan που είχαν ως όνομα) με τους Fall και τους Smiths, έναν ενθουσιασμένο μαζί τους Brian Eno που αναλαμβάνει κάποιες παραγωγές , #2 στην Μ.Βρετανία με τα Gold Mother (1992) και Seven (1993), και έναν Cobain να τους support-άρει το 1991, θα περίμενε κανείς, που ίσως να τους γνώριζε τώρα εν ετη 2008, ένα τουλάχιστον καλό “Hey Ma”.

Το «γνωστό» παλιό cd-player της βιβλιοθήκης παίρνει μπρος και καταπίνει το δισκάκι που βρισκόταν πίσω από το λογοκριμένο εξώφυλλο με τον μπόμπιρα και το πιστόλι. “Bubbles” το εισαγωγικό τραγούδι και η εντυπωσιακή φωνή του Tim Booth ακούγεται ακόμα κρυστάλλινη, ενώ η τρομπέτα δείχνει πως θα παίξει τον ρόλο της και σε αυτόν το δίσκο των James. Aθροιστικά όμως κάτι λείπει! Το ομώνυμο τραγούδι που ακολούθει σου ομολογώ πως, μία με τον αντιμιλιταριστικό του στίχο (ναι, έπεσα στην παγίδα), και μία με την τσαμπουκαλεμένη ακουστική κιθάρα, σε κρατάει να το ακούσεις. Στο “Waterfall”, ενώ δεν είναι το χειρότερο τραγούδι του άλμπουμ, αυτά που μου έκαναν εντύπωση, είναι η εισαγωγή η οποία θυμίζει κάτι απο Blur (αυτο το κάτι είναι η εισαγωγή του Song2), και ο έντονα συνειδητοποιημενος στίχος του. Το “Oh my Heart” κτισμένο σε μία πολλή συναισθηματική alternative μελωδία κιθάρας και φωνής, μαζί με τα 20 δευτερόλεπτα 2:30-2:50 είναι το πρώτο που με ικανοποίει από κιθαριστικής άποψης. Το “Boom Boom” μάλλον θα αφήσει και εσένα αδιάφορο, το “Semaphore” -εκτός απροόπτου - επίσης, ενώ με το έβδομο “Upside down” θα βάζεις τον μικρό σου αδερφό να το γυρνάει κάθε φορά στο refrain.Το “white boy” ένα βαβουροειδές σε κάποια σημεία τραγούδι ίσως να σε κουράσει (βαβούρα όχι όπως πολύ σωστά την όριζαν οι Sonic Youth). Tο τρίτο από το τέλος “72” ως απο μηχανής θεός σώζει όσο μπορεί την κατάσταση με την συνεχώς φορτισμένη ατμόσφαιρά του και τα ξεσπάσματα στα οποία αυτή οδηγεί. Το Hey Ma κλείνει πολύ όμορφα με τα “Of monsters, heroes and men” και “I want to go home” στο γνωστό απαλό ύφος των James.

Το cd-player έχει κλείσει και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αμφισβητήσουμε όλους όσους έλεγαν πως οι James επέστρεψαν με ένα καινούριο διαμάντι! Παρ’ όλ’ αυτά το καλοκαίρι σίγουρα θα πάμε να τους δούμε live, και ίσως μας εντυπωσιάσουν με τον τρόπο που θα ερμηνεύσουν τα καινούρια τους τραγούδια!

postwave.gr
Άγγελος Κουκλάκης

Οι James επιστρέφουν, επτά χρόνια μετά, με μωρά και όπλα

Ηταν ένα από τα πρώτα γκρουπ που τα αποκάλεσαν «οι επόμενοι Smiths». Οι James αναγνωρίστηκαν ως θεσμός στη βρετανική alternative μουσική σκηνή των δεκαετιών του '80 και του '90, με το ευχάριστο pop-folk ύφος τους.
Νωρίς στην πορεία τους ευλογήθηκαν από επαίνους της ηγετικής μορφής των Smiths, του τραγουδιστή Morrissey, και αυτό αποτέλεσε μελλοντική ευλογία και κατάρα, ταυτόχρονα. Σχηματίστηκαν στο Μάντσεστερ το 1982, όταν ο Paul Gilbertson με την κιθάρα του, ο Jim Glennie με το μπάσο του και ο Gavan Whelan με τα ντραμς του συνάντησαν τη φωνή του Tim Booth στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ και του ζήτησαν να συμμετέχει στην νεοσυσταθείσα τότε μπάντα τους. Στη διάρκεια του επόμενου έτους η μπάντα εμφανιζόταν τακτικά σε τοπικά κλαμπ και το 1983 κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους EP «Jimone».

Δύο χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε το επόμενο ΕΡ τους «James II» και ο Morrissey τους επιδοκίμασε δημόσια, ζητώντας τους να ανοίγουν τις συναυλίες των Smiths. Το καλοκαίρι του 1985 ο Larry Gott αντικατέστησε τον Gilbertson και το γκρουπ άλλαξε δισκογραφική εταιρεία. Τον ίδιο χρόνο ηχογραφήθηκε το ντεμπούτο άλμπουμ τους «Stutter», που κυκλοφόρησε στις αρχές του 1986 αποσπώντας θετικές κριτικές. Τα επόμενα δύο χρόνια περιόδευαν συνεχώς, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο τη βάση των οπαδών τους. Το 1988 κυκλοφόρησαν το επόμενο άλμπουμ τους, «Strip-Mine», που όμως δεν απέφερε σημαντικά κέρδη στη δισκογραφική τους, με αποτέλεσμα να επέλθει η αλλαγή. Υπό τη σκέπη της νέας εταιρείας κυκλοφόρησαν το live άλμπουμ «One Man Clapping», που σημείωσε μεγάλη επιτυχία.

Το 1990 ο Whelan αντικαταστάθηκε από τον David Baynton-Power και οι James επεκτάθηκαν σε σεπτέτο με την προσθήκη του κιμπορντίστα Mark Hunter, του βιολονίστα Saul Davies και του τρομπετίστα Andy Diagram. Με τη νέα σύνθεση και σε νέα δισκογραφική, κυκλοφόρησαν το φθινόπωρο το «Gold Mother», που σύντομα συνάντησε την επιτυχία, και το 1992 το «Seven». Χωρίς τον τρομπετίστα Diagram και συνεργαζόμενοι και πάλι με τον παραγωγό Brian Eno προχώρησαν στη δημιουργία του «Laid». Τo άλμπουμ -με τα αγαπημένα «Sometimes» και «Say Something»- ήταν πιο ήσυχο, αλλά και περισσότερο φιλόδοξο ταυτόχρονα και απέσπασε μερικές από τις καλύτερες κριτικές στην ιστορία του συγκροτήματος. Το live άλμπουμ «Wah Wah» κυκλοφόρησε το 1994 με ανάμεικτες κριτικές και ακολούθησε ένα μακρόχρονο διάλειμμα, κυρίως εξαιτίας της αποχώρησης του κιθαρίστα Gott. Χρειάστηκε να περάσουν τέσσερα χρόνια, μέχρι οι James να παρουσιάσουν το διάδοχο του «Laid» και σ' αυτό το χρονικό διάστημα το κοινό τους ήταν φανατικό και απόλυτα προσηλωμένο. Επέστρεψαν το 1997 με το νέο τους δίσκο «Whiplash» και το πετυχημένο τραγούδι «She's A Star», έχοντας στο μουσικό τους οπλοστάσιο την κιθάρα του Adrian Oxaal.

Τον τελευταίο αντικατέστησε ο Michael Kulas, και το 1999 κυκλοφόρησε το «Millionaires».
Το άλμπουμ που το διαδέχτηκε το 2001, ήταν το «Pleased to Meet You», με τη μεγάλη επιτυχία «Getting Away With It». Λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του, ο Tim Booth ανακοίνωσε την αποχώρησή του από το γκρουπ που σχημάτισε πριν από είκοσι χρόνια. Τα μέλη που έμειναν πίσω αποφάσισαν αν συνεχίσουν, ωστόσο οι James διαλύθηκαν επίσημα με την ολοκλήρωση της περιοδείας τους.

Το 2007 ανακοίνωσαν την επανένωσή τους και την έναρξη περιοδείας για την προώθηση της συλλογής «Fresh as a Daisy: The Singles». Το Σεπτέμβριο του περασμένου χρόνου η μπάντα βρέθηκε στο Warsy Chateau στη Βόρεια Γαλλία, προκειμένου να γράψει και να ηχογραφήσει την πρώτη της δουλειά έπειτα από επτά χρόνια. Αυτή κυκλοφόρησε πρόσφατα, υπό τον τίτλο «Hey Ma».
Στο εξώφυλλο του άλμπουμ απεικονίζεται ένα μωρό που κοιτά ένα όπλο. Η άμεση αντίδραση της Μεγάλης Βρετανίας δεν οδήγησε σε σχετική απόσυρση, καθώς οι James υποστηρίζουν ότι «το συγκεκριμένο εξώφυλλο συμβολίζει κάτι, όπως ακριβώς και η μουσική μας».
Οσα οι ίδιοι λένε σχετικά με αυτή την τελευταία δουλειά τους, ίσως να στερούνται μετριοφροσύνης -«δεν θα ανταγωνιστούμε την προηγούμενη δουλειά μας, απλά θα την ξεπεράσουμε»-, ωστόσο τα αποτελέσματα είναι μάλλον ακόμα πιο θεαματικά. Και αυτό γιατί το «Hey Ma» συλλαμβάνει εκ νέου το πνεύμα του κορυφαίου «Laid», ενώ την ίδια στιγμή είναι φορέας του καινούργιου. Πάντα οι James καταπιάνονταν με τραγούδια ανασφάλειας, δυσφορίας και ψυχοπαθολογίας.

Το νέο είναι ότι η επιφυλακτικότητα προς τον κόσμο αντικαθιστά την ανία και την κούραση που αυτός προκαλεί, η φιλικότητα παίρνει τη θέση του εκφοβισμού. Και όλο αυτό το νέο κύμα προσφέρεται περιτυλιγμένο με την κορδέλα της φευγαλέας οικειότητας. Και έτσι απλά οι James, μέσα από την ανάκαμψή τους -αν και για μερικούς στερούνται, ίσως, τη λάμψη του παρελθόντος- φαντάζουν ωστόσο περισσότερο γοητευτικοί και ουσιώδεις.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΛΟΥΒΑΡΗΣ – gkoul@naftemporiki.grt

if (code.indexOf('Default Ad')<0) display="">

Review : James - Hey Ma

The James «Hey Ma» (Universal): Συνεχίζοντας την παρουσίαση των Review για το Hey ma ακολουθεί αυτό που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/04/2008

Από το «Hey Ma» για τον πόλεμο στο Ιράκ μέχρι το «Bubbles» για τη γέννηση του μωρού του, ο Τιμ Μπουθ φαίνεται ότι πασχίζει να χωρέσει τα επτά χρόνια απουσίας της μπάντας σε αυτό το άλμπουμ. Το πολιτικό και το προσωπικό ανακατεύονται, οι κιθάρες στήνουν με μια deja vu αίσθηση το ροκ πανηγύρι, ο Μπουθ τραγουδάει με πάθος και τραγούδια όπως το «Waterfall» δείχνουν ότι οι τύποι από το Μάντσεστερ δεν έχουν ξεχάσει πώς γράφεται μια θεσπέσια ποπ μελωδία. Αλλά υπάρχει και μια ιστορία πίσω τους, μια σειρά από άλμπουμ που σημάδεψαν τη σκηνή, την οποία οι James δεν ξεπερνούν. Τουλάχιστον με ένα άλμπουμ που δεν τολμάει να προχωρήσει ούτε ένα βήμα πιο πέρα από τον ήχο που τους ανέδειξε.

Ακολουθεί video του Waterfall

Review : James - Hey Ma

Ακολουθεί παρουσίαση Review για το νέο cd HEY MA από το ηλεκτρονικό περιοδικό Pop και Rock.

Hey Ma
Ο καθένας από εμάς είναι επιφυλακτικός με τις –τόσο της μόδας- επανσυνδέσεις συγκροτημάτων, ειδικά δε, όταν υπάρχει και νέο άλμπουμ στη μέση…ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις, μιας και οι λόγοι ενός reunion διαφέρουν τόσο, που οι πιθανότητες δυναμικής επιστροφής, είναι ίδιες με αυτές της πλήρους ξεπέτας. Ομοίως και εδώ το Hey-Ma των James, αμφιταλαντευόταν μεταξύ των δύο αυτών πιθανών εκδοχών.

Ευτυχώς ακούγοντας το, ένα χαμόγελο σκάει στα χείλη γιατί οι James μοιάζουν να μην έφυγαν ποτέ. Η δουλειά αυτή πλημμυρίζει από φρεσκάδα και ενέργεια και η μπάντα που αγαπήθηκε όσο λίγες στην Βρετανία, βάζει όλο της το είναι στα νέα κομμάτια. Κλασσικές James μελωδίες με ουσιώδεις στίχους και δυνατές στιγμές, απαρτίζουν το Ηey Μa, που ‘φωνάζει’ από νεύρο και ενίοτε ‘τσακίζει’ με την αιχμηρή στιχουργική του άποψη.

Οι James τα έχουν βάλει με πολλούς και πολλά και αυτό είναι εμφανές σε ολόκληρο το άλμπουμ, από το επίμαχο εξώφυλλο μέχρι την μουσική τους. Παράλληλα όμως υπάρχουν και οι πιο smooth στιγμές, όπως στο “Bubbles”, ένα κομμάτι που θυμίζει τις πρώιμες εποχές του γκρουπ. Ο Τιμ Μπουθ δεν φαίνεται να το έχει χάσει καθόλου, αφού έχει συγκλονιστικές ερμηνείες, ιδιαίτερα στο ομώνυμο Hey Ma…Oλα στη θέση τους λοιπόν, το άλμπουμ είναι παραπάνω από αξιοπρεπές… βγάζει τους James ασπροπρόσωπους.

Σαφώς και δεν θα γεννηθεί ένα νέο “Sit Down” από αυτό το άλμπουμ…το πάθος και ο τρόπος όμως που δημιουργούν μουσική οι James είναι απαράλλαχτος και εμάς τουλάχιστον μας αφήνει με ανάσες ανακούφισης και πολύ καλές εντυπώσεις…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ - (7,5)

Πηγή: Pop & Rock

Review : JAMES - HEY MA by Alternative

Συνεχίζοντας την παρουσίαση Review για το νεο cd HEY MA ακολουθεί του φίλου μου bloger Ανεστάκη Φώτη (Alternative) :

Όταν ακούς πριν από ένα χρόνο ότι επανασυνδέονται οι James και κάνουν περιοδεία και ότι θα κυκλοφορήσουν καινούριο δίσκο, το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό σου είναι τι κομμάτια θα περιλαμβάνει αυτός ο δίσκος και αν μπορούν να επαναλάβουν την επιτυχία των προηγούμενων album τους, τα οποία έχουν χαραχτεί βαθιά στην καρδιά μας. Ακούγοντας όμως το “Hey Ma “ καταλαβαίνεις ότι είναι καλός δίσκος και ότι oι James δεν ξαναγύρισαν για να κοροϊδέψουν τους fan τους οι οποίοι περίμεναν πως και πώς να τον ακούσουν.

Θυμίζει έντονα τους παλιούς καλούς James, έχοντας στοιχεία από παλιά, όπως τρομπέτα, και αναμφισβήτητα πρόκειται για έναν από τους καλύτερους δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει. Ξεχωρίζουν τα κομμάτια “Bubbles”, “Waterfall” το οποίο μπορείς να το χαρακτηρίσεις σαν την επιτυχία του album, το “Oh My Heart” το “Boom Boom”και κλείνοντας με το “I Wanna Go Home” οι James δηλώνουν ότι είναι εδώ, είναι στην καρδιά μας και θα είναι φυσικά και στις 28 Ιουνίου στην Αθήνα για να τους απολαύσουμε ξανά. Φυσικά θα είμαστε και εμείς εκεί.