James - The heat is on

James

(Θέατρο Γης, Θεσσαλονίκη - 16/07/2009)

Κόσμος που έχει πάει εκεί πριν τις επτάμιση. Αυτοκίνητα στοιβαγμένα στη χωμάτινη αλάνα κι άλλα αφημένα όπως όπως στη διαχωριστική νησίδα της εξόδου προς τον περιφερειακό. Σε όλο το μήκος κι απ' όλες τις μπάντες. Μια κουφόβραση έρχεται με φόρα επάνω μου αν και έχει πια πέσει ο ήλιος. Μηχανάκια αραγμένα στα παρτέρια και αυτόματες ποτίστρες να τα πλένουν βιολογικά. Καντίνες με χοτ-ντογκ λειτουργούν ως ηχεία απ' τα οποία ξεχύνονται κιθαριστικές ποπ στη διαπασών. Κατάφωτα τρίκυκλα κιόσκια πουλάνε μπλουζάκια με μαργαρίτες και σταμπωμένα γράμματα από το όνομα του συγκροτήματος. Οι μικροπωλητές έξω στο προαύλιο και το κέφι συνεχίζεται.

Η διάθεσή μου ανεβαίνει με όλα τούτα. Δεν έχω όρεξη να γκρινιάξω [κάτι έχω πάθει, σκέφτομαι] ούτε νιώθω αγανάκτηση για την όμορφη κοπέλα που δε βρίσκει τ' όνομά μου στην ατέλειωτη λίστα της [σίγουρα δεν είμαι καλά]. Ένα τηλεφώνημα ξεκαθαρίζει τα πράγματα και το μαγικό χαρτάκι βρίσκεται στα χέρια μου. Μπαίνω εύκολα αφού έχω ξεκαπακώσει τα δυο μπουκαλάκια με το ετοιματζίδικο πράσινο τσάι που κουβάλησα απ' το σπίτι. Ο φόρτος της ημέρας έκανε τη χρήση τους επιβεβλημένη.

Πηγαίνει αργάμιση, δέκα παρά, όταν βγαίνουν οι σταρς. Where is the love, άδει με unplugged συνοδεία ο Τιμ ο Θάλαμος. The hit is on, παραφράζω εαυτόν, όπως κατάλαβε τα λεγόμενά μου η όμορφη κοπέλα της εισόδου. Το θέατρο είναι ζίγκα ως απάνω, ως τα μπούνια. Τα κορμιά που συντονίζονται ανεβάζουν τη θερμοκρασία στα όρια του καύσωνα. The heat is on, among the seats. Ο χορηγός που δεν μπορεί πια να προσφέρει το θανατηφόρο προϊόν του στο φιλοθεάμον κοινό, προσφέρει ένα παρτέρι καπνιστών με πουφ και δέντρα τα οποία ρουφάνε τα υποπροϊόντα της εκπνοής των θεριακλήδων.

Βλέπω ανθρώπους που έχουν καιρό να πάνε σε συναυλία. Βλέπω παιδάκια εκεί που θα 'πρεπε αλλά κι εκεί που δε θα 'πρεπε, στο παρτέρι. Τα σουξέ διαδέχονται το ένα το άλλο κι όλοι άδουν εν χορώ και χορεύουν άδοντες. Κάποια στιγμή κάποιοι 4-5 ανεβαίνουν στην εξέδρα όπου περιφέρεται ο Τιμ. Χορεύουν μαζί του σχεδόν τελετουργικά. Όλα είναι σχεδόν μαγικά. Η "κοπέλα" με το άλικο φόρεμα και τη λαλίστατη τρομπέτα, ο καραφλός φρόντμαν η φωνή και οι μουσικές του, με πάνε πίσω σε κάποιους πιο απλοϊκούς Simple Minds και μπρος σε έναν περισσότερο ποπ Micheal Stipe. Είναι όμως μόνο μια αίσθηση, μια ψευδαίσθηση ίσως.

Όλα μου ακούγονται αθώα όπως τότε. I'm alive... and kickin'... This is our destiny... whenever she's feelin' empty... she built up a wall... she has lovers 'round the block... Το πλήθος παίρνει τη σκυτάλη και τραγουδά αφήνοντας άφωνη τη μπάντα... "Αυτή είναι η αρχή μιας μεγάλης φιλίας" λέει ο Τιμ κλείνοντας το βασικό σετ. Η ζέστη θυμίζει Καζαμπλάνκα. Ο κόσμος παραληρεί... That's the livin'. Live a love of live, ρε συ Τίμο. Η μπάντα κάνει πως πάει να ξαναφύγει κι όλοι με μια φωνή την καλούν, την ανακαλούν: Say something, anything.

I'm gettin' away with it all. Hey Pa, I'm coming home, one piece, in peace. Φεύγω χορτάτος... Πρόσωπα που το 'ζησαν κι αυτό βρίσκονται γύρω τριγύρω μου. Σχεδόν δυο ώρες ρε συ, White Boy. Και δεν έφυγε κανείς πριν την τελευταία νότα. 'Η ήταν κι αυτό ιδέα μου; Κάπου υπάρχει αγάπη, ακόμα. Κάπου υπάρχει κοινό για δυο και τρεις βραδιές με φυσιολογικό εισιτήριο και ανθρώπινες τιμές στο μπαρ.

Πηγή: mic.gr