Έτσι για να αρχίσουμε να προετοιμαζόμαστε δημοσιεύουμε μια παλιότερη συνέντευξη τους στον Ελεύθερο Τύπο του Σάββατο, 14.06.08Πέρσι δόνησαν περίπου 20.000 θεατές στη δεύτερη εμφάνισή τους επί ελληνικού εδάφους. Φέτος, ο χαρισματικός Tim Booth και η παρέα του ανανεώνουν το ραντεβού με τους θαυμαστές τους για μια εμφάνιση ως headliners του Ejekt Festival που θα φιλοξενηθεί στο Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας στο Ελληνικό. Εδώ και τρεις δεκαετίες το διάσημο ροκ γκρουπ μάς έχει χαρίσει αξέχαστες στιγμές και φαίνεται πως δεν έχει πει ακόμη την τελευταία του λέξη. Στην πιο ώριμη φάση της καριέρας του κυκλοφορεί το νέο του άλμπουμ «Hey Ma» και για άλλη μια φορά προκαλεί συναισθήματα. Λίγο πριν τους δούμε live, o κιθαρίστας Larry Gott μίλησε στην «Agenda».
Γιατί επιλέξατε τον τίτλο «Hey Ma» για το νέο σας άλμπουμ;Θέλαμε έναν τίτλο που να ταιριάζει με το εξώφυλλο του δίσκου.Ετσι καταλήξαμε στο «Hey Ma». Υπάρχουν αρκετά κομμάτια στο άλμπουμ που έχουν να κάνουν με το πώς αντέδρασαν οι Αμερικανοί την 11η Σεπτεμβρίου. Επίσης, μας επηρέασε πολύ το γεγονός ότι ηχογραφήσαμε τα κομμάτια στο Warzy Chateau στη Νότια Γαλλία, μια περιοχή όπου έγιναν πολλές μάχες του Α’ και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ακόμη και σήμερα το συγκεκριμένο μέρος «μυρίζει» πόλεμο. Αν κάνεις μια βόλτα δεν είναι καθόλου απίθανο να βρεις στο έδαφος κάλυκες από σφαίρες.
Θα λέγατε ότι είναι ένα πολιτικό άλμπουμ;Οχι απαραίτητα. Αλλωστε τα περισσότερα τραγούδια αφορούν προσωπικά ζητήματα.
Το εξώφυλλό σας απεικονίζει ένα μωρό δίπλα σε ένα όπλο και προκάλεσε αντιδράσεις στη Μεγάλη Βρετανία. Ηταν στις προθέσεις σας να σοκάρετε τον κόσμο;
Σε καμία περίπτωση. Περιμέναμε όμως ότι κάποιοι θα ενοχληθούν από την εικόνα ενός αθώου μωρού να παίζει με ένα τόσο επικίνδυνο αντικείμενο.
Θέλατε να περάσετε στον κόσμο κάποιο μήνυμα;Ναι, ότι οι άνθρωποι στις μέρες μας έχουν ξεχάσει τι σημαίνει να κρατάς στα χέρια σου ένα όπλο. Ειδικά στις ΗΠΑ, λιγότερο στην Αγγλία και δεν γνωρίζω κατά πόσο συμβαίνει αυτό στην Ελλάδα, τα νέα παιδιά κυκλοφορούν στους δρόμους και οπλοφορούν. Είναι συνηθισμένο φαινόμενο. Το κάνουν όπως κρατούν το κινητό τους τηλέφωνο. Οπότε όταν κάποιος βλέπει τη φωτογραφία ενός παιδιού δίπλα σε ένα όπλο ξαφνικά σοκάρεται γιατί συνειδητοποιεί τη δύναμη ενός όπλου. Ελπίζουμε να αλλάξουμε, έστω και λίγο, τον τρόπο που οι άνθρωποι βλέπουν τα πυρομαχικά στις μέρες μας.
Τελικά, πιστεύετε ότι στις μέρες μας η μουσική έχει τη δύναμη να αφυπνίσει συνειδήσεις;
Οχι, δεν πιστεύω ότι έχει τέτοια δύναμη. Ομως εάν ένα έργο τέχνης, είτε αυτό είναι φωτογραφία είτε γλυπτό, είτε μουσικό κομμάτι ή ταινία, προβληματίσει τους ανθρώπους, τους κάνει να σταματήσουν και να σκεφτούν, τότε αυτό είναι θετικό.
Τι ήταν αυτό σας προβλημάτισε τελευταία;Ενα ντοκιμαντέρ με τίτλο «Manufactured Landscapes» που «κατέβασε» ένας φίλος μου από το Internet. Eίναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ματιά στο βιομηχανικό τοπίο της Κίνας. Ως γνωστό πολλά από αυτά που πωλούνται στο δυτικό κόσμο, από ρούχα μέχρι ηλεκτρονικές συσκευές, έχουν κατασκευαστεί εκεί. Η έκταση των βιομηχανιών είναι τόσο μεγάλη όσο η μισή Αθήνα! Πραγματικά έμεινα άφωνος.
Ας επιστρέψουμε στους James. Ποιο είναι το πιο σημαντικό στην καριέρα σας;
Οτι είμαστε ακόμη στο προσκήνιο μετά από τόσα πολλά χρόνια, ειδικά σήμερα στην εποχή του Internet. Επίσης, ότι ο κόσμος μάς αγαπά και μας σέβεται.
Μητέρα και σπίτι. Αναφέρεστε συχνά στη θεματολογία των στίχων σας σε αυτές τις δύο πολύ σημαντικές έννοιες. Πού οφείλεται αυτό;Θα έπρεπε να απαντήσει καλύτερα ο Tim Booth που γράφει τους στίχους. Από τη μεριά μου θα έλεγα ότι η ιδέα της επιστροφής στο σπίτι ήταν πάντα ένα θέμα που γοήτευε αφάνταστα τον Tim. Οσον αφορά στη σχέση με τη μητέρα είναι πολύ μοναδική και ξεχωριστή για τον καθένα μας. Ο Tim συχνά τραγουδάει για τις σχέσεις με τους συνανθρώπους μας, με τον κόσμο γύρω μας. Η πιο ισχυρή σχέση του κόσμου είναι αυτή ανάμεσα στη μάνα και το παιδί της.
Πώς αισθάνεσαι ως μέλος των James σήμερα;Υπέροχα. Κανείς μας δεν είχε φανταστεί ότι θα φτάσουμε μέχρι εδώ. Ισως επειδή στη ζωή τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Τα πράγματα αλλάζουν. Οταν εγκατέλειψα το γκρουπ το 1996, τότε άρχισε να αλλάζει σιγά σιγά και ο τρόπος που έβλεπα τους James. Συνειδητοποίησα ότι οι James δεν είναι μπάντα, αλλά ιδέα. Αυτή η ιδέα παραμένει ζωντανή εδώ και περίπου τρεις δεκαετίες, μια περιόδο στην οποία οι James άλλαξαν τέσσερα πρόσωπα. Το ταξίδι συνεχίζεται...
Γιατί δεν αποκαλείτε την επιστροφή σας επανασύνδεση;Γιατί επανασύνδεση είναι όταν ο κόσμος ξανασμίγει για να γιορτάσει μια περιόδο που είχε μοιραστεί στο παρελθόν. Είναι σαν μια συνάντηση παλιών φίλων από το σχολείο που ξαναβρίσκονται για να διαπιστώσουν πόσο άλλαξαν, πόσο διαφορετικοί έχουν γίνει. Το ίδιο συμβαίνει και με τα συγκροτήματα. Επανασυνδέονται για να παίζουν παλιά τραγούδια αλλά δεν ηχογραφούν νέο υλικό. Εμείς δεν ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία γιατί ποτέ δεν σταματήσαμε να φτιάχνουμε μουσική. Αυτό φαίνεται και στο «Hey Ma». Μεταδίδει στον κόσμο την ενέργεια και την ωριμότητα της μπάντας.
Ποια είναι η πιο αγαπημένη σας επανασύνδεση παλιού γκρουπ;Πιστεύω ότι σχεδόν καμία μπάντα που επανασυνδέθηκε τα τελευταία χρόνια δεν παρήγαγε σπουδαίο υλικό. Ισως μόνο οι Cowboy Junkies.
Kαι η χειρότερη;Των Spice Girls (γελάει δυνατά).
Ποιο είναι το μότο σας;Wow! Πρέπει να το σκεφτώ. Στη δεκαετία του ’70 ο Brian Eno είχε σχεδιάσει μια τράπουλα που σε βοηθάει τόσο στη διαδικασία της δημιουργίας, όταν το μυαλό σου μπλοκάρει, όσο και στην επίλυση των προβλημάτων. Λέγεται «Oblique Strategies». Οταν ήμασταν παλιά μαζί με τον Eno μάς έδωσε αυτή την τράπουλα και εμείς τη χρησιμοποιούσαμε όταν ηχογραφούσαμε ένα άλμπουμ ή όταν αυτοσχεδιάζαμε στο στούντιο. Τραβούσες ένα χαρτί που έλεγε, για παράδειγμα, «φτιάξε μια κούπα τσάι» ή «άλλαξε το μαύρο σε άσπρο». Υπήρχε όμως μόνο ένα χαρτί της τράπουλας που μας άρεσε και το αναφέραμε συνέχεια. Ηταν αυτό που έλεγε «Honor thy error as a hidden intention» (Τίμα το σφάλμα σου όπως μια κρυφή πρόθεση). Δηλαδή, όταν κάνεις ένα λάθος, δεν πρέπει να το δεις ως λάθος, αλλά ως μια αυθόρμητη δημιουργικότητα. Αυτό είναι το μότο των James.
Ποιος είναι ο James;O James είναι ο μπασίστας Jim Glennie. Eίναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια μέλος της μπάντας. Παίζει με τους James από το 1980 μέχρι σήμερα.
Πώς σας φαίνεται η Αθήνα;Το περασμένο καλοκαίρι δεν είχα την παραμικρή ιδέα ότι οι James είναι τόσο δημοφιλής μπάντα στο ελληνικό κοινό. Πραγματικά η αντίδραση του κόσμου με εξέπληξε ευχάριστα. Μου αρέσει η Αθήνα. Είναι μια πολύ ωραία πόλη, γεμάτη αντιθέσεις και χαρούμενους ανθρώπους.
------------------------------------------------------------------------------
Υ.Γ: Και μια πληροφορία για το Live στην Θεσσαλονίκη 16/7/2009 αν συνεχίσει η προπώληση να πάει με αυτό τον ρυθμό ίσως να αναγκαστούν να αλλάξουν χώρο στη συναυλία και να πάνε σε μεγαλύτερο.
Πηγαίνει αργάμιση, δέκα παρά, όταν βγαίνουν οι σταρς. Where is the love, άδει με unplugged συνοδεία ο Τιμ ο Θάλαμος. The hit is on, παραφράζω εαυτόν, όπως κατάλαβε τα λεγόμενά μου η όμορφη κοπέλα της εισόδου. Το θέατρο είναι ζίγκα ως απάνω, ως τα μπούνια. Τα κορμιά που συντονίζονται ανεβάζουν τη θερμοκρασία στα όρια του καύσωνα. The heat is on, among the seats. Ο χορηγός που δεν μπορεί πια να προσφέρει το θανατηφόρο προϊόν του στο φιλοθεάμον κοινό, προσφέρει ένα παρτέρι καπνιστών με πουφ και δέντρα τα οποία ρουφάνε τα υποπροϊόντα της εκπνοής των θεριακλήδων. 
Όλα μου ακούγονται αθώα όπως τότε. I'm alive... and kickin'... This is our destiny... whenever she's feelin' empty... she built up a wall... she has lovers 'round the block... Το πλήθος παίρνει τη σκυτάλη και τραγουδά αφήνοντας άφωνη τη μπάντα... "Αυτή είναι η αρχή μιας μεγάλης φιλίας" λέει ο Τιμ κλείνοντας το βασικό σετ. Η ζέστη θυμίζει Καζαμπλάνκα. Ο κόσμος παραληρεί... That's the livin'. Live a love of live, ρε συ Τίμο. Η μπάντα κάνει πως πάει να ξαναφύγει κι όλοι με μια φωνή την καλούν, την ανακαλούν: Say something, anything. 
