Ώρα τώρα για brit emotional pop και ο Tim Booth με την αναμφισβήτητη φωνάρα του αρχίζει "Wooooo… All this frustration… I can't meet all my desires…". Μεγάλο ψέμα, γιατί δεν ξέρω αν θα επιθυμούσε κάτι άλλο για υποδοχή από αυτό το κατενθουσιασμένο κοινό το οποίο θυμήθηκε επιτέλους το μεσογειακό του ταμπεραμέντο και στριμώχθηκε να τον προϋπαντήσει. Κουνώντας τον αυχένα του αλλά και το υπόλοιπο σώμα με "υπερφυσικό" τρόπο, ο Booth, πλαισιωμένος από έναν Andy Diagram στην τρομπέτα ντυμένο με ένα μαύρο ριχτό φόρεμα που το ζηλέψαμε πολλές και έναν Soul Davis να χτυπιέται στο βιολί (και όχι μόνο), έκανε τα πλήθη να παραληρούν (σημειώθηκε δε και κρούσμα χορού pogo από κάτω -πού, στους James άκουσον άκουσον- εκτός εάν πρόκειται για προβοκάτσια). Από τα καινούρια σημείωσα "Bubbles", "Oh My Heart", "Waterfall", "Upside", και το "Hey ma" στο encore και πολύ χάρηκα που δεν ξεσκίστηκαν να παίξουν ντε και καλά ολόκληρο τον καινούριο δίσκο αλλά άκουγε κανείς όλα τα αγαπημένα του James κομμάτια. "Μάθαμε ότι αυτό το κομμάτι σας αρέσει" είπε ο φαλακρός -πια- καλλίφωνος και η ορχήστρα έπαιξε το "Senorita". Σε κάποια φάση στο "Say something" τον χάσαμε, για να τον εντοπίσουμε μετά από ώρα μες στη μέση του κοινού να τραγουδάει με κίνδυνο της σωματικής του ακεραιότητας. Το "Lost control" ακούστηκε σε μια ωραία ακουστική κιθαριστική ...συναισθηματικούλα version. Αλλά όταν ξεκίνησαν να παίζουν το "Out to get you" και αναφώνησα ειλικρινά "Ω! Τι ωραία! Αυτό είναι απ' τα υπεραγαπημένα μου!" ο ήχος μας εγκατέλειψε, το κομμάτι διακόπηκε και ξανάρχισε μετά από λίγο ενώ εγώ ένιωσα θηλυκός Μητσοτάκης. Το encore άνοιξε με το "Hey ma" και έκλεισε με "Getting away with it", "Sometimes", και "Laid" με το κοινό να ξεσαλώνει, να τραγουδάει, να χτυπάει παλαμάκια σε καθένα από αυτά. Φτηνός συναισθηματισμός, δε λέω, αλλά διάβολε τι καλά τραγούδια έχουν βγάλει αυτοί οι James!Πηγή: Mic
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου